Christian Jongeneel
Rijkswaterstaat, TU Delft en Heijmans werken samen aan een proef met asfalt, waarin barstjes via inductie hersteld kunnen worden.
Het geheim van het zelfhelende asfalt ligt in staalvezels van ongeveer een centimeter lang, die door het zoab gemengd worden. Zoab heeft vanwege zijn open structuur meer dan ander asfalt de neiging te verbrokkelen. Weer en andere belasting zorgen voor versnelde haarbreuken in het bitumen.
Â
De toegevoegde krullen staalwol voorkomen de breuken niet, maar helpen bij het herstellen ervan. Dit werkt met inductie. Een spoel boven het asfalt wekt een wisselstroom op in de krullen. Die energie wordt omgezet in warmte, totdat het asfalt circa zestig graden is. Daardoor worden de bitumen zacht en smelten de scheurtjes weer dicht. Beheersing van de temperatuur is cruciaal, want bitumen oxideren onder invloed van te hoge hitte.
Â
Bij wijze van proef werd in december op de A58 bij Vlissingen een stuk van vierhonderd meter met het nieuwe asfalt bekleed. ‘Begin deze week hebben we 120 kernen uit het asfalt geboord’, vertelt onderzoeksleider dr.ir. Erik Schlangen van de TU Delft. ‘Die gaan we in het laboratorium versneld verouderen. Zo kunnen uitzoeken hoe en wanneer scheurtjes ontstaan, en op welke manier je de zelfheling het best tot stand brengt. Moet je bijvoorbeeld preventief jaarlijks inductie toepassen op het asfalt, of kun je eerst vijf jaar wachten en hoef je pas in actie te komen als er scheurtjes zijn?’
Â
De normale levensduur van een zoab-laag is ongeveer zes jaar. Die valt enkele jaren te verlengen door behandeling met chemicaliën, die de het brosse bitumen weer soepel en kleverig maken. Deze chemicaliën dringen echter niet onder de toplaag door. Omdat de inductie dieper doordringt, is het effect van zelfhelend asfalt sterker. De bedenkers hopen dat het nieuwe type asfalt dankzij de staalvezels twee keer zo lang meegaat.
