Gerald Schut
Het invloedrijke weekblad The Economist is voorzichtig optimistisch over de consequenties van de energietransitie voor de geopolitiek. Een duurzaam energiesysteem belooft gezonder, politiek stabieler en economisch minder fluctuerend te zijn dan het huidige fossiele energiesysteem dat nog altijd in 85% van de wereldwijde energiebehoefte voorziet. Sinds 1970 is de prijs van olie maar liefst 62 keer met meer dan 30% omhoog of omlaag geschoten binnen een half jaar. De belangrijkste verliezers zijn de olielanden en dé grote winnaar is China met een centrale rol als ‘elektrostaat’.
Olielanden als Saoedi-Arabië gaan failliet bij een prijs van minder dan $70 per vat. Na een korte periode van negatieve prijzen direct na de uitbraak van corona ligt de prijs nu op $40. Een voorbode van de toekomst, waarin de vraag naar olie zal dalen. Als de olielanden geen nieuw verdienmodel ontwikkelen belooft de energietransitie voor conflicten en sociale onrust te zorgen.
Dan China. Het land produceert drie kwart van de zonnepanelen wereldwijd, twee derde van de batterijen en bijna de helft van de windturbines. Bovendien heeft het het grootste deel van de winning van metalen als kobalt en lithium in handen. Het bouwt ook sneller kerncentrales dan ieder ander land. De gemiddelde leeftijd van de 48 Chinese reactoren is minder dan 10 jaar. China heeft goede kaarten in handen, maar Europa zet met de Green Deal een inhaalrace in.
