Thomas van de Sandt
De Koninklijke Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen (KHMW) zette op 29 november jonge, talentvolle bètawetenschappers in de schijnwerpers met in totaal negen afstudeerprijzen. De veelal door het bedrijfsleven gesponsorde prijzen, variërend van € 2.000 tot € 5.000, zijn bedoeld om het wetenschappelijk onderwijs in de technische en exacte vakken te stimuleren.
De universiteit Leiden was goed vertegenwoordigd, met in totaal vier winnaars. Eén van hen was Stéphanie van der Pas, die de ASML Afstudeerprijs voor Wiskunde won. Zij onderzocht een alternatief voor de hypothesetoets voor het kiezen van een onderzoeksmodel. Marijke Segers ging ervandoor met de Lorentz Afstudeerprijs voor Theoretische Natuurkunde, voor het gebruik van zwaartekrachtlenzen bij het bestuderen van sterrenstelsels. Ook de AkzoNobel Afstudeerprijs voor Chemie en Procestechnologie ging naar Leiden: Rik Mom ontwierp een modelkatalysator van nikkel waarmee de invloed van een moleculaire structuur op de werking van de katalysator is te onderzoeken.
De drie Shell Afstudeerprijzen voor Natuurkunde waren voor Jelmer Wagenaar (Leiden), Maurice Hendrix (Twente) en Christopher Watson (Delft). Wagenaar ontwikkelde een magneet voor de Leidse MRI-microscoop, Hendrix maakte een computersimulatie van waterdruppels die in een vloeistofbad vallen en Watson onderzocht de verstrengeling van kwantumbits.
De NGI Informatie Scriptieprijs ging naar Arne Hillebrand van de Universiteit Utrecht, die een algoritme maakte voor het beschrijven van de verplaatsing van grote groepen mensen door complexe gebouwen, zoals station Utrecht Centraal. Zijn algoritme wordt inmiddels ook toegepast door een bedrijf dat wereldwijd simulatiesoftware levert.
Jordan Bos (Eindhoven) ontving de Tata Steel Afstudeerprijs voor Werktuigbouwkunde en Materiaalkunde voor een halfautomatische robot waarmee chirurgen bij dove patiënten implantaten in het binnenoor kunnen plaatsen. De Pfizer Afstudeerprijs voor Life Sciences was een prooi voor Daniel Wesche (Nijmegen), die bij het Massachusetts General Hospital in Boston onderzocht waarom het proces om een huidcel weer in een stamcel te veranderen niet effectief verloopt.
