Thomas van de Sandt
Beetje dom wel van Wim Stam, oud-directeur van ECN Windturbine Testsite Wieringermeer, om naast deze semi-publieke functie met zijn eigen – gesubsidieerde – windmolens een miljoen te verdienen en ondertussen vol te houden dat er geen sprake van belangenverstrengeling was. Een beetje dom vooral om tegen de lamp te lopen, want zolang er geen haan naar kraaide, was het allemaal wel best, toch Wim?
De hele affaire stelt ECN, dat onder meer de overheid advies geeft over de hoogte van subsidies op windmolens, ook in een kwaad daglicht. Vorige week kondigde het instituut aan intern onderzoek te gaan doen naar de kwestie. Rijkelijk laat om daarmee te wachten op een publicatie van de Volkskrant in 2016, terwijl je zelf al in 2009 op de hoogte bent gesteld van de privé-windmolens – die overigens in 2008 al door Stam waren aangeschaft. Toentertijd zag het ECN-bestuur daar geen conflicterende belangen in.
Misschien waren die er ook wel niet, want – inderdaad – de hoofdpersoon zelf was via ECN niet direct betrokken bij de € 4,7 miljoen subsidie die hij voor zijn molens ontving. Maar heeft nou niemand bedacht dat hij met de combinatie van beide functies de schijn tegen had? Dat hij beter even niet die molens had kunnen kopen óf zijn ECN-directeurschap had kunnen neerleggen? Nu heeft het er alle schijn van dat de hele zaak met de mantel der liefde is bedekt tot zo’n vervelend journalistje er zo nodig in moest gaan wroeten.
Het meest vervelende is wel dat de affaire koren op de molen is (sorry voor de woordspeling) voor de anti-windlobby. De voorzitter van de Nederlandse Vereniging Omwonenden Windturbines (NLVOW) mocht in de Volkskrant al schande spreken over het gedrag van Stam, terwijl de hele zaak natuurlijk niks te maken heeft met de huidige discussie over de plaatsing van windmolens. De uitbreiding van wind op land – tot 6.000 MW in 2020 – is het meest heikele punt van het Energieakkoord, omdat niemand die turbines in zijn eigen achtertuin wil hebben staan. En dan helpt een relletje bij een van de belangrijkste adviesorganen van de overheid op dit gebied niet in de publieke opinie.
Hetzelfde geldt voor investeringen in toegepast onderzoek. ECN-topman Paul Korting klaagde vorig jaar terecht over de teruglopende budgetten voor toegepast onderzoek, onder andere bij ECN. Maar nu is het weer heel gemakkelijk om ook in deze discussie ECN als een stelletje geldwolven weg te zetten.
Laten we voorlopig even uitgaan van het beste in de mens. Dat Stam puur uit enthousiasme voor het onderwerp zijn eigen windmolens heeft aangeschaft. Dat hij zijn bijdrage heeft willen leveren aan een duurzame toekomst en het opwekken van windenergie in Nederland – en dat geld daarin slechts een bijrol heeft gespeeld.
Dan kun je toch op zijn minst stellen dat de windenergiesector met zulke vrienden geen vijanden meer nodig heeft.
