Mischa Brendel
ITER is zonder twijfel de bekendste kernfusiereactor, maar er zijn er meer.
De nieuwste editie van het populair-wetenschappelijke tijdschrift New Scientist behandelt ook de kleinere, maar vaak minstens zo interessante kernfusiereactoren die er momenteel in werking of ontwikkeling zijn.
Wel neemt ITER, samen met de onlangs in Duitsland opgestarte Wendelstein 7-X stellarator, de hoofdrol in beslag. Het laatstgenoemde exemplaar berust op een type dat tot voor kort als onhaalbaar werd gezien, maar nu juist de overhand krijgt dankzij ontwikkelingen op het gebied van (supergeleidende) materialen. Vooral de vorm van een stellarator levert bij het in stand houden van een kernfusiereactor voordelen op ten opzichte van de donutvormige tokamak-reactor, zoals bijvoorbeeld toegepast in ITER.
Prettig is dat het artikel ook op een begrijpelijke manier uitlegt wat er nu gebeurt bij kernfusiereacties, en waarom deze zo moeilijk op te wekken en in stand te houden zijn.
Eén punt van kritiek in het verder zeer informatieve artikel: de stellarator-variant wordt steevast ‘stellator’ genoemd.
