Michael Persson
Toen ik zaterdag over de boulevard van Rockaway fietste klonk er ineens een fluitje. Rockaway is een smal schiereiland voor de kust van New York, onderdeel van een hele sliert aan Waddeneilanden die de stad een zilte rand geven die vooral in de zomer welkom is.
Er staan wat vakantiehuisjes, maar ook enorme flats met sociale woningbouw en omdat je er gewoon met de metro heen kunt is de strandstrook een rauw soort paradijs, een van de weinige plekken in Amerika waar arm en rijk nog naast elkaar liggen en samen gelukkig zijn.
Maar goed, er klonk dus een fluitje. Een parkwachter. Ze probeerde twee mensen tegen te houden die over het dunne duintje naar het strand liepen. Want wat bleek: het strand was gesloten, op last van de burgemeester: het zand was verdwenen.
Voor de bewoners was dat geen verrassing. Al jaren zien die hoe de zee knabbelt aan het strand, niet alleen hun recreatieplek maar ook hun verdedigingslinie. Al jaren waarschuwen ze ervoor en klagen ze erover.
De stad ziet dat anders. Ja, na Sandy (de superstorm van 2012) is er wat zand bijgestort, maar daarbij is het gebleven. Nog in november is er een studie uitgevoerd met als conclusie dat het strand er picobello bij ligt.
Niet dus. Vorige week heeft New York ineens geconstateerd dat elke strandganger een risico vormt. Elke gegraven kuil is een nieuwe zwakke plek, elk weggespoelde zandkasteel kan de opmaat voor een veel grotere overstroming zijn.
Zo ad hoc slaat de paniek hier toe. Eerst is het goed, dan is het niet goed. Het Army Corps of Engineers, het Amerikaanse Rijkswaterstaat, heeft al in 2003 geconcludeerd dat er eigenlijk meer strandhoofden moeten worden aangelegd om de erosie te stoppen. Maar ja, geen geld. En dus kon de zee gewoon zijn gang blijven gaan.
In Nederland hebben conclusies wel consequenties. Als een plek eens in de 2.500 jaar kan overstromen in plaats van eens in de gewenste 10.000 jaar, dan heet dat een zwakke plek. Daar is grote ophef over, en vervolgens wordt er iets aan gedaan. Geen gedoe, geen gesteggel – er komt een technisch antwoord, geen politiek antwoord. Neem zo’n zandmotor bij Kijkduin: kustverdediging is in Nederland, in zijn technische nuchterheid, een heroïsch project.
In Amerika mochten ze willen dat ze eens in de 2.500 jaar overstroomden. Hier in Brooklyn zijn federale ingenieurs nu kaarten aan het maken met de gebieden die eens in de 100 jaar getroffen gaan worden. Dat zijn dramatisch grote gebieden. Vervolgens is de oplossing niet een nieuwe dijk, maar een verplichte verzekering voor de bewoners. Omdat dat erg duur is, verzet de stad zich tegen de risicokaarten. De stad heeft vervolgens eigen kaarten gemaakt waarop de gebieden die eens in de 100 jaar zullen overstromen, veel kleiner zijn. Probleem opgelost.
In Rockaway blazen ze op een fluitje. Ook een ingreep. Maar ik keek naar de branding en zag dat de golven bleven komen.
